تقسیم بندی سگ‌ها

سگ‌های همراه

هر نژادی برای دلیلی ساخته شده‌ است و سگ‌های همراه هم از این قاعده مستثنا نیستند. کار آن‌ها این است که هم‌نشین انسان‌ها باشند و احتمالاً مهم‌ترین کاری است که یک سگ می‌تواند انجام دهد.
برخی از آنها شکل کوچک‌شده‌ی سگ‌های کاری هستند و بعضی به‌تنهایی ساخته و پرورش داده شده‌اند؛ برای این‌که سگ‌های زیبایی باشند و در آغوش انسان آرام بگیرند. ولی بدون هیچ شکی آنها سگ هستند و شخصیت یک سگ را دارند. کوچک‌ترین آنها هیچ ایده‌ای ندارد که چقدر می‌تواند از یک سگ بزرگ، ضعیف‌تر باشد. آنها قلب و شجاعت یک سگ بزرگ را دارند که در یک بدن کوچک پنهان شده است.
این موضوع یک کیفیت دوست‌داشتنی را به سگ‌های همراه هدیه می‌کند ولی این معنا را هم می‌دهد که باید آنها را در مقابل خودشان محافظت کنید. به‌طور معمول با سگ‌های بزرگ‌تر و حتی انسان‌های غریبه رقابت می‌کنند و این ایجاد دردسر باعث می‌شود که آسیب ببینند و یا حتی کشته شوند.
از لحاظ جثه بین 2 تا 18 کیلوگرم هم ممکن است باشند. سگ‌هایی خانگی هستند و مناسب برای نگه‌داری در فضای بیرون نیستند. هدف اصلی آنها بودن با انسان‌هاست و اگر به مدت طولانی تنها گذاشته شوند، افسرده می‌شوند.

سگ‌های گله

سگ‌های این دسته برای این موضوع تکامل یافته‌اند که از گله‌های بزرگ گوسفندان و یا گاوها محافظت کنند و آنها را تحت کنترل داشته باشند. آنها هنوز این قابلیت خود را حفظ کرده‌اند؛ با وجود اینکه امروزه تخصص آنها دیگر در زمینه‌ی گوسفند مرینوس و شاخ‌بلند نیست.
پرانرژی، باهوش و جدی. آنها طرفدار بزرگ این هستند که خانواده در کنار هم باشند و چیزی را بیشتر از این دوست ندارند که تمامی اعضای خانواده در یک اتاق کنار هم جمع شوند؛ در نتیجه می‌توانند همه‌ی افراد را زیر نظر داشته باشند و از آنها مراقبت کنند.
نژادهای سگ گله بسیار مراقب و محافظ انسان‌ها و اموال آن‌ها هستند و همین مورد از آنها یک سگ نگهبان خوب را می‌سازد. آنها تمایل دارند که انسان‌ها را گاز بگیرند یا به آنها ضربه بزنند؛ نه اینکه منظور خاصی داشته باشند، فقط این‌ گونه برنامه‌ریزی شده‌اند تا بتوانند گله را جمع‌آوری کنند.
با یک آموزش جدی، اصولی و مداوم آنها می‌توانند یاد بگیرند که با شیوه‌ی بهتر و مناسب‌تری رفتار کنند. هوش، چابکی و سطح فعالیت بالای آنها، این سگ‌ها را مناسب ورزش و تمرین کرده است.

سگ‌های تازی (هوند)

سگ‌های تازی احتمالاً قدیمی‌ترین نوع سگ‌های شکاری هستند. دو نوع سگ تازی وجود دارد؛ آ‌نهایی که با قوه‌ی بینایی شکار می‌کنند و آنهایی که با استفاده از قوه‌ی بویایی به شکار کردن می‌پردازند. تازی‌هایی که قدرت دید بالایی دارند، سریع هستند؛ مازراتی‌های دنیای سگ‌ها. ولی دسته‌ی دیگر سگ‌هایی خشنند که بیشتر شبیه به ماشین‌های آفرود هستند. هر دو دسته برای قرن‌ها پرورش داده شده‌اند که مستقل کار کنند؛ بنابراین جزء آن سگ‌هایی نیستند که بدون درنگ به دستور شما عمل کنند.
تازی‌ها قابلیت آموزش دیدن دارند اما باید برایشان مشخص باشد که چرا کاری از آنها خواسته می‌شود. اگر باور داشته باشند کاری که انجام می‌دهند، ایده‌ی مناسبی نیست، احتمالاً به شما بی‌توجهی خواهند کرد و کارها را به شیوه‌ی خودشان پیش می‌برند.
همه‌ی سگ‌های تازی نیاز به یک حیاط محافظت‌شده و پیاده‌روی روزانه دارند؛ این پیاده‌روی بهتر است با قلاده باشد. هوندهای با توانایی دید قوی به دنبال هر چیزی که تکان بخورد، خواهند رفت؛ حتی اگر مجبور شوند از موانع زیادی در مسیر عبور کنند. هوندهای با شامه‌ی قوی به سمت هر بویی که آنها را تحریک کند، منحرف خواهند شد.
پوشش بدن این سگ‌ها متغیر است؛ از کوتاه و نرم گرفته مثل گری‌هوندها تا موهای بلند و محسورکننده مثل هوندهای افغان.

سگ‌های هیبرید

آنچه یک نژاد هیبرید را از خانواده‌های اصیل خود جدا می‌کند، چیست؟ جدای از این بحث، بول‌ماستیف و سیلکی‌تریر تنها مواردی از تعداد زیاد نژادهای هیبرید هستند که می‌شود مثال زد و این نژادها با ادغام کردن نژادهای گوناگون دیگر به وجود آمده‌اند.
این موضوع که یک نژاد هیبرید چه زمانی به عنوان یک نژاد مستقل به ثبت خواهد رسید، بستگی به زمان، آزمایشات و خطاها دارد. شما نمی‌توانید فقط با کراس کردن دو نژاد متفاوت به یک نژاد جدید برسید. انتخاب نژادی برای رسیدن به جثه، ظاهر و خلق‌وخو دلخواه و تکرارشونده، لازم است؛ یعنی این که باید سگ‌هایی با ویژگی‌های مورد نظر خود را انتخاب کنید و سپس آنها را طی چندین نسل آمیزش دهید تا به سگ دلخواه خود برسید.
جاذبه‌ی سگ‌های ساخته‌شده بیشتر اوقات از حالت عادی و معمولی که اصطلاحاً به گیرایی و دل‌ربایی یک سگ نسبت می‌دهند، کمی بالاتر است؛ همچون لابرادور رتریور، کاکر اسپانیل و یورکشایر تریر. تا اینجا هیچ مشکلی نیست؛ مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که یک پرورش‌دهنده به شما قول می‌دهد که یک نژاد هیبرید مشخص، هایپوآلرژیک خواهد بود یا اینکه از نژادهای اصیل سالم‌تر می‌شود؛ حتی بیان دارند که با کراس دادن دو نژاد، بهترین ویژگی‌های هر کدام به فرزندشان منتقل خواهد شد. همان‌طور که خیلی واضح است، این ادعاها کاملاً نادرست هستند.
هیبریدها می‌توانند باعث عطسه شوند: همه‌ی سگ‌ها مو می‌ریزند، شوره دارند، بزاق دهان ترشح می‌کنند و ادرار می‌کنند؛ همه‌ی اینها راه‌هایی برای پخش آلرژن است. هر سگی مقادیر متفاوتی از آلرژن‌ها تولید کرده که حتی داخل یک نژاد هم متفاوت است. به‌ همین دلیل برخی انسان‌ها که آلرژی دارند، می‌توانند با سگ‌های خاصی کنار بیایند؛ این انسان‌ها به‌قدری خوش‌شانس هستند که با سگی برخورد می‌کنند که سطح زیادی از آلرژن‌ها ندارند. اما فقط به این دلیل که یک نژاد از کراس خاصی به‌وجود آمده، هیچ تضمینی نیست که آلرژن تولید و پخش نکند.
از نژادهای اصیل سالم‌تر نیستند: این نظریه پیشنهاد می‌شود که هیبریدها توانایی هر دو نژاد را دارند، به این معنا که خزانه‌ی ژنتیکی قوی‌تری دارند و از سگ‌های بااصالت سالم‌ترند. این موضوع ممکن است برای نسل اول درست باشد، اما در نسل‌های متوالی و پی‌درپی احتمال وقوع بیماری‌ها افزایش می‌یابد زیرا آسیب‌پذیری ژنتیکی در طی تولیدمثل و نسل‌های بعدی بالا می‌رود. بیماری‌هایی چون مشکلات تنفسی، سرطان، صرع یا مشکلات ایجاد شده برای لگن.
ممکن است بدترین ویژگی‌های نژادهای والد نمایان شوند: اینکه سگ‌های هیبرید ساخته شده بهترین ویژگی‌های والدین خود را به ارث می‌برند؛ مثل اینکه هوش پودل و بازیگوشی یک لابرادور باهم ترکیب شوند و فرزندشان هر دو ویژگی را با هم داشته باشد، تصور غلطی است. ژنتیک و وراثت این‌گونه کار نمی‌کند. مشخصات ژنتیکی به صورت رندوم و شانسی منتقل می‌شوند؛ به‌همین دلیل هیچ تضمینی وجود ندارد که بهترین‌ها را دریافت کنید. مهم نیست نژاد یا هیبرید از چه نوعی است، هر سگ به‌تنهایی می‌تواند سطح کمتر یا بیشتری را از هوش، آلرژنیک بودن و سلامت را داشته باشد.
یک پرورش‌دهنده را پیدا کنید که بتواند شما را پشتیبانی کند: ویژگی‌های مد نظر خود را از قبیل جثه، ظاهر و شخصیت به یک پرورش‌دهنده بگویید و سگ مد نظر خود را بخواهید، اما تا هنگامی که از سلامت و عدم وجود مشکل همچون والدین اصیلش باخبر و مطمئن نشده‌اید، مبلغ زیادی را پرداخت نکنید. پرورش‌دهنده باید سلامت توله‌هایی را که به‌وجود می‌آورد، تضمین کند و در هر زمان در صورت بروز مشکل آنها را پس بگیرد. این انتظاری است که با وجود پرداخت پول زیادی دارید. با همه‌ی اینها بهتر است که به پناهگاه حیوانات معروف در محله‌ی خود بروید و یک توله سگ را انتخاب کنید.

سگ‌های نژاد مخلوط (میکس)

اگر با یک سگ میکس برخورد داشته باشید و آن‌ را به سرپرستی بگیرید، در واقع به سگی خانه داده‌اید که به احتمال زیاد گذرش به پناهگاه‌های سگ می‌افتاد. با سرپرستی این سگ‌ها، گوناگونی و تفاوت را تمجید کرده‌اید و اصولاً به این معناست که به سگی خانه داده‌اید که واقعاً به آن احتیاج داشته است.
اما یک سوی قضیه، ویژگی‌های مثبت به سرپرستی گرفتن سگ‌های میکس وجود دارد. آنها به احتمال زیادی سلامت‌تر ازنژادهای اصیل هستند. سگ‌های مخلوط از اصیل‌ها مهربان‌تر و با خلق‌وخوی نرم‌تری هستند. برخی اذعان دارند که حتی این سگ‌ها از سگ‌های اصیل باهوش‌ترند؛ البته که ثابت کردن این ادعا دشوار به نظر می‌رسد.
اما تمام این مطالب در کنار نکته‌ی اصلی قرار می‌گیرند. سگ شما بالاخره راهی برای نفوذ به قلبتان خواهد یافت؛ این کار را ممکن است با شیوه‌های متفاوتی انجام دهد؛ این کار ممکن است بازگرداندن توپ تنیس شما باشد و یا نشستن در آغوش شما هنگام تماشای تلویزیون. چه کسی می‌داند؟ و درنهایت چه کسی اهمیت می‌دهد؟ او سگ شماست.

سگ‌های ورزشی

فعال و گوش‌به‌زنگ؛ سگ‌های ورزشی شکارچیان دنیای سگ‌ها هستند. پوینترها، رتریورها، توله‌های پشمالو و اسپانیل‌ها.
خیلی از این سگ‌ها چندکاره هستند ولی به‌طور کلی پوینترها به‌آرامی جست‌و‌جو و بازی می‌کنند، رتریورها اشیاء پرتاب‌شده را بازمی‌گردانند، پشمالوهای کوچولو به جست‌وجو می‌پردازند، گاهی اوقات هم هیجان‌زده می‌شوند و به بازی‌های قایم‌شدنی علاقه‌ی خاصی دارند، اسپانیل‌ها هیجان زیادی دارند و به جست‌وخیز می‌پردازند. سگ‌های ورزشی پرورش یافته‌اند که همراه با انسان‌ها فعالیت کنند و به‌شدت آموزش‌پذیرند و عموماً رفتاری دوستانه دارند. این نژادها پیاده‌روی، دویدن و دنبال چیزی رفتن را دوست دارند. بین آنها سگ‌هایی علاقه به شنا دارند و از شنا کردن سیر نخواهند شد.
سگ‌های ورزشی پوششی متراکم و ضدآب دارند که طول موها می‌تواند کوتاه یا متوسط باشد؛ صاف، فردار و سیمی شکل که آنها را در برابر هر شست‌و‌شو و آب‌و‌هوایی محافظت کند. آنها عاشق انسان‌ها هستند و اگر میزان زیادی ورزش و فعالیت داشته باشند، به‌‌خوبی با خانواده کنار می‌آیند.

سگ‌های تریر

 تریرها حقه‌بازهای دنیای سگ‌ها هستند. نام آنها از کلمه‌ی لاتین ترا گرفته شده است؛ به معنای زمین. همین اسم اشاره به تمایل آنها برای حفر زمین به‌منظور پیدا کردن شکارهایی چون روباه، گورکن‌ها، موش کور و موش‌های صحرایی دارد.
تریرها در جثه و شکل‌های متفاوتی ظاهر می‌شوند؛ اما همه‌ی آن‌ها شخصیتی موذی و طبیعتی پرانرژی دارند. آن‌ها بسیار باهوش و آموزش‌پذیرند؛ اگر که صبر کافی و حس شوخ‌طبعی لازم را داشته باشید.

سگ‌های کاری

سگ‌های مختلفی در این گروه جای می‌گیرند که برای انجام کارهای مختلفی پرورش داده شده‌اند؛ کارهایی از جمله محافظت از مردم (سگ گارد)، نگهبانی و حتی کشیدن سورتمه. به‌طور کلی آنها قوی، باهوش و نترس هستند که می‌توانند شوخ یا جدی باشند.
به‌خاطر جثه و قدرتی که دارند، نیازمند یک زندگی سازمان‌یافته و آموزش‌هایی محکم، منصفانه و مداوم هستند که توسط فردی باتجربه برنامه‌ریزی شده باشند و آن فرد توانایی رهبری خوبی داشته باشد که کار به خشونت و اجبار فیزیکی نرسد. به‌جز دو نژاد مالاموت آلاسکا و هاسکی سیبری، بقیه‌ی نژادهای این گروه به سگ‌های نگهبان و گارد متمایل شده‌اند و توانایی محافظتی بالایی دارند. این توانایی می‌تواند دردسرساز شود اگر که رابطه‌ی خوبی بین سگ و انسان برقرار نشود و سگ‌ها به‌خوبی آموزش نبینند.
برخی از سگ‌های کاری پوشش نرم با مراقبت و نگه‌داری آسانی دارند، اما اغلب آنها متعلق به مناطق شمالی و کوهستانی هستند و موهایی ضخیم دارند. بیشتر این سگ‌ها فعالیت نسبتاً زیادی دارند.

منابع

pethc.ir
dogtime.com