ميمون كاپوچين (Capuchin Monkey)

میمون‌های کاپوچین حیواناتی پرانرژی هستند که نیاز به سبک زندگی فعال دارند. زمان نوزادی پرجنب‌وجوش و خستگی‎ناپذیرند، اما هرچه بزرگتر می‌شوند به‌راحتی خسته می‌شوند. آنها معمولاً به حیوانات‌خانگی ناسازگار تبدیل می‌شوند، مراقبت از آنها دشوار است. میانگین طول عمرشان 15 تا 25 سال است اما می‌توانند تا 45 سال عمر کنند.

ويژگي‌ها

اخلاقي: کاپوچین‌ها باهوش‌ترین میمون‌های دنیای جدید به‌حساب می‌آیند . فعال در طول روز و اجتماعی هستند. آنها بیشتر ساعات بیداری خود را به جستجوی غذا، ادرار کردن برای علامت‌گذاری قلمرو خود و پریدن روی درختان می‌گذرانند. بیشتر صاحبان میمون‌های کاپوچین از پوشک بچه‌ها برای کل زندگی میمون استفاده می‌کنند و آنها را برای ایمنی خود میمون و مردم با چیزی شبیه به افسار در خانه و بیرون از خانه نگه می‌دارند. میمون‌های کاپوچین اسیر در زمان نوزادی جذاب هستند و دقیقاً مانند کودک انسان به مراقبت نیاز دارند. نوزادان کاپوچین می‌توانند پیوند محکمی با مادر یا پدر انسانی خود برقرار کنند، ممکن است برای مدتی نیاز به تغذیه با شیشه شیر داشته باشند. برای عضویت در خانواده نیاز به آموزش دارند. می‌توانید یک مربی تخصصی میمون استخدام کنید، اگرچه مربیان خصوصی از روش‌های آموزش مشکوک استفاده می‌کنند.
وقتی به سن 5 سالگی می‎رسند، تحمل آنها بسیار دشوارتر می‎شود. یک میمون بی‌حوصله ممکن است پرخاشگری از خود نشان دهد، صاحب خود یا شخص دیگری را گاز بگیرد. همچنین ممکن است سعی کند از محفظه خود فرار کند یا رفتار نادرست – حتی پرتاب مدفوع – داشته باشد. رفتار پرخاشگرانه در کاپوچین‌ها معمول است و گاهی اوقات می‌تواند بدون تمایلات قبلی رخ دهد.

مراقبت و نگه‌داري

تغذيه: در طبیعت، کاپوچین‌ها  حشره، میوه، پرندگان کوچک، آجیل و گل می‌خورند. تبعیت از رژیم طبیعی این میمون در اسارت می‌تواند تا حدی مشکل باشد. غذای میمون براساس فرمول‌ها و با کیفیت بالا عمده نیازهای غذایی آنها را تأمین می‌کند. فضای باز کافی به آنها اجازه می‌دهد تا کندوکاوش کنند. رژیم غذایی آنها را با غذای کودک، میوه و سبزیجات (به اندازه کوچک) اضافه کنید. یک رژیم غذایی متنوع میمون را علاقه‌مند می‌کند، به‌خصوص اگر آن را پنهان کنید و آنها مجبور شوند که آن را جستجو کنند. بهتر است میمون خود را طبق یک برنامه منظم و دو بار در روز تغذیه کنید.
کاپوچین‌ها با استفاده از گوشت پخته‌شده گاه‌به‌گاه (حدود 1 قاشق چای‌خوری) نیز رشد می‌کنند، اما هرگز به آنها از غذای خود، لبنیات یا شیرینی ندهید، زیرا این بخشی از رژیم طبیعی آنها نیست و می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی شود.

محل نگه‌داري: در طبیعت، کاپوچین‌ها از درخت به درخت دیگری می‌چرخند، چیزی که اکثر محفظه‌های خانه اجازه آن را نمی‌دهند. کمبود زیستگاه طبیعی در یک محیط خانه، بحث و جدال زیادی در مورد نگه‌داری این میمون‌ها ایجاد می‌کند. به‌طور معمول، فضای حیاط برای فعالیت حیوانات مناسب نیست.
هرچه محفظه بزرگتر باشد، بهتر است و اگر تصمیم به نگه‌داری یک کاپوچین دارید، مطمئن شوید که آن، درختان زیادی برای پریدن دارد .

بيماري‌ها: کاپوچین‌ها مانند سایر پستانداران می‌توانند بیماری‌های خاصی را به انسان منتقل کنند که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به هپاتیت و هاری اشاره کرد. میمون‌ها همچنین میزبان طبیعی ویروس هرپس B هستند که می تواند باعث انسفالومیلیت کشنده در افراد شود. و میمون‌ها معمولاً به عفونت‌های مادام‌العمر پنهان مبتلا می‌شوند که می‌توانند از طریق خراش و گزش به افراد منتقل شوند.
کاپوچین‌ها می توانند به بیماری‌های شایع انسانی آلوده شوند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها مانند ما قوی نیست. بسیاری از کاپوچین‌های خانگی به دلیل تغذیه نامناسب دچار دیابت می‌شوند. مانند انسان، میمون خانگی شما باید مرتباً آزمایش خون انجام دهد تا سطح گلوکز و کلسترول را از نزدیک کنترل کند.

مشکلات مربوط به نگه‌داری

بچه میمون‌ها مانند کاپوچین بسیار شیرین و درمانده به‌نظر می‌رسند و مانند نوزادان انسان به‌نظر می‌رسند. با این حال، آن نوزادان شیرین در بزرگسالی پردردسر می‌شوند و حیوانات‌خانگی خوبی نمی‌شوند.
داشتن میمون خانگی مانند مراقبت از اکثر حیوانات خانگی نیست. میمونی که از او مراقبت می‌کنید به‌طور کلی می‌تواند در حدود 20 تا 40 سالگی زندگی کند و در طول زندگی خود به تعهد کامل شما احتیاج دارد. میمون‌ها مثل بچه‌های انسان بزرگ و بالغ نمی‌شوند. آنها در اصل کودکان نوپای دائمی هستند.
میمون‌های خانگی همچنین ممکن است مورد استقبال افراد جدید زندگی از جمله همسر و فرزندان قرار نگیرند و رفنن به تعطیلات را دشوار می‌کنند. به‌علاوه، یافتن خانه جدید برای یک میمون بسیار دشوار و از نظر روا‌ن‌شناختی سخت است.
به‌علاوه، میمون به تعامل اجتماعی زیادی احتیاج دارد. یک میمون خانگی که از وقت و توجه شما محروم است، نه تنها به مشکلات رفتاری شدید مانند جیغ و گاز گرفتن، بلکه به مشکلات روان‌شناختی نیز دچار می‌شود که اصلاح آن دشوار است.
ممکن است نگه‌داری از نخستیان مانند میمون‌ها به‌عنوان حیوانات خانگی در محل زندگی شما غیرقانونی باشد. و اگر داشتن یک میمون قانونی باشد، باز هم ممکن است داشتن مجوز لازم باشد. گاهی اوقات دارندگان مجوز برای اطمینان از فراهم شدن امکانات و مراقبت‌های مناسب، تحت بازرسی در منزل قرار می‌گیرند.

مشکلات رفتاری: یک بچه میمون شیرین و وابسته سرانجام بزرگ می‌شود و به حیوان وحشی تبدیل می‌شود. پرورش میمون در اطراف انسان طبیعت وحشی آن را تغییر نخواهد داد و میمون‌های خانگی هرگز واقعاً اهلی نمی‌شوند. در حقیقت، محروم کردن میمون حیوان خانگی از روابط اجتماعی عادی با سایر میمون‌ها می‌تواند مشکلات رفتاری و اختلالات روانی ایجاد کند.
میمون‌های خانگی اغلب تمایل به گاز گرفتن دارند؛ آنها 32 دندان دارند تا این گزش های ناخوشایند را تحویل دهند. در حالی که برخی از میمون‌ها ملایم هستند، برخی بسیار تهاجمی هستند. با این حال ، حتی میمون‌های ملایم نیز قابل‌پیش‌بینی نیستند و ممکن است به هرکسی حمله کنند، از جمله شخصی که به او نزدیک‌تر هستند، به‌خصوص در دوران بلوغ و بعد از آن.

محل نگه‌داری: میمون‌ها تمیز و مرتب نیستند. به بیشتر آنها  نمی‌توان به‌طور موثری آموزش توالت داد. بسیاری از میمون‌های جوان می‌توانند پوشک استفاده کنند یا حداقل تا حدی توالت فرنگی آموزش ببینند، اما این توانایی اغلب در بلوغ از بین می‌رود. به‌علاوه، آنها ممکن است فعالیت‌های ناخوشایندی با مدفوع و ادرار خود انجام دهند؛ مانند انداختن آن و نقاشی با آن.(جدا از خرابکاری‌های توالت، میمون‌های خانگی می‌توانند بسیار خرابکار باشند، به‌خصوص وقتی حوصله آنها سر رفته باشد)

به‌طور کلی، میمون‌ها حیوانات خانگی خوبی نیستند. بله، برخی از آنها می‎توانند برای مدتی شیرین باشند. اما واقعیت این است که میمون‌ها قادر به آسیب رساندن بیش ‌از ‌حد هستند و برای رشد در یک خانه انسانی به مراقبت و توجه بیش از حد نیاز دارند. این مسائل در مورد میمون‌ها (شامپانزه‌ها، اورانگوتان‌ها و گیبون‌ها) به همان اندازه مهم هستند. به‌طور خلاصه، نخستی های غیر انسانی و انسان‌ها هم‌خانه‌ی خوبی نیستند.

منابع

pethc.ir
thesprucepets.com

گردآورنده: صغری تقی نسب